Terecht wereldberoemd in België, maar voornamelijk in kringen die zich bezighouden met wereldmuziek, zat het er al een tijdje aan te komen dat de frontvrouw van wijlen Amparanioa ooit andere horizonten zou gaan opzoeken. Ruim zes jaar geleden al werkte zij voor het eerst samen met Joey Burns en John Convertino van Calexico (op Don’t Leave Me Now) en het is bij deze heren van stand, dat de eerste soloplaat grotendeels werd opgenomen, in 2007 al.

Wie Calexico zegt, denkt natuurlijk”Tucson”, en heeft meteen een idee van de klank en het soort muziek die daar gemaakt worden: Americana op z’n droevigst, met mariachi trompetten, slepende elektrische en twinkelende akoestische gitaren, drums die bij voorkeur met brushes bespeeld worden…Enfin, niet altijd muziek waar je bijzonder vrolijk van wordt.

Een ander deel van de plaat werd opgenomen in de legendarische Egrem studio’s in Havana, Cuba en wie die naam hoort, denkt uiteraard aan Buena Vista Social Club. De titel van de plaat is dus niet zomaar gekozen, want hij geeft perfect aan wat er te beluisteren valt: een helft woestijn-Americana, de andere helft Cubaanse bolero en son, en het geheel flink met jazz- en bluesinvloeden overgoten. Het resultaat is niks minder dan een wereldplaat te noemen en dat heeft, naast de kwaliteit van de songs, de arrangementen en de productie, alles te maken met de zangeres Amparo Sanchez. Waar ze bij haar vroegere werk in Amparanioa haar klasse wel eens moest laten wijken ten voordele van de ambiance, klinkt ze op deze hoogst intieme plaat echt volgroeid en volwassen. In het donderdagavondse luisterclubje, waar we onlangs deze CD aan de gevreesde kritische luistertest onderwierpen, waren we het allemaal eens: dit is de enige echte opvolgster van Omara Portuondo.

Niemand had op dat moment de kleine lettertjes bij dit album gelezen en we wisten dan ook niet dat deze Grande Dame van het Cubaanse lied een gastrolletje vervult op de plaat. De nummers, veelal door Amparo zelf geschreven, ademen rust en intimiteit uit, ze dwingen je tot echt luisteren en ze laten je achter met een gevoel van “wat een plaat, wat een zangeres”… We hebben Amparanoia destijds menigmaal aan het werk gezien en er zeer van genoten. Nu echter willen we Amparo dringend in de juiste setting bezig zien: hier horen rode pluchen zeteltjes bij en weinig licht en vooral: het juiste gezelschap. Waarmee we bedoelen: mensen met goed ontwikkelde oren aan hun hoofd, die bereid zijn te luisteren, stil te zijn en te genieten. Als de live shows zo goed worden als deze plaat, dan kan er op 29 april in de AB weinig mis gaan. Behalve dan dat er maar weinig rode pluche te bespeuren valt….(Dani